De controle bij mijn plastische chirurg is goed gegaan, hij was heel tevreden over het resultaat. Over drie maanden moet ik terug en gaan we beslissen welke kleine correcties er nog moeten worden gedaan. Ik vind het resultaat nu al heel mooi maar het kan nog beter. Aan de rechterkant heb ik een klein putje die ze zouden opvullen en aan de linkerkant is er vetweefsel dat niet soepel wordt, ook dat gaan ze proberen verhelpen.
Met mijn mama loopt alles vlot. De operatie is goed verlopen en de kleine ongemakken van de operatie zijn bijna van de baan.
Jammer genoeg heb ik al mogen delen in de brokken van de verkoudheden. Sedert zaterdag serieus beginnen niezen en snotteren en zaterdagavond hevige hoofdpijn beginnen krijgen. Deze ochtend opgestaan maar mijn hoofd bonkte en ik voelde me precies een dweil. De huisarts is ondertussen geweest en ik heb een Voltaren spuit gekregen omdat de pijn niet overging met dafalgan. Antibiotica voor sinusitis. Normaal gezien zou ik woensdag terug kunnen gaan werken. Ik hoop het want voel me beschaamd dat ik nu al geveld bent. Dokter zegt dat dit normaal is omdat mijn weerstand door de operatie serieus is afgenomen en er zijn heel veel mensen ziek, ik had ook maar een bloeddruk van 9 over 6, dus geen wonder dat ik een "dweilgevoel" heb.
De voltaren spuit doet zijn werk, ik voel me al stukken beter.
Gisteren is mijn mama samen met Fabrice naar AA Gent tegen KVO gaan kijken. Ze had tickets gekregen via An De Mol en Marijke. Ze heeft er zo van genoten. Het was wel heel confronterend voor haar dat haar conditie zo slecht was. Fabrice heeft haar moeten ondersteunen en helpen om tot op hun plaats te geraken. Toen ze deze ochtend belde was ze wel geëmotioneerd toen ze het vertelde.
Nog eens bedankt aan de mensen die zorgden voor de twee kaarten.
Vorige week heeft er iemand gebeld van de CM ziekenzorg naar mijn mama ivm mijn blog. Ze zouden er graag dingen uit publiceren. Ben best wel fier dat mijn teksten zullen worden gebruikt. Ik zou niets liever willen dan mensen helpen die in dezelfde situatie verkeren. Mijn mama is namelijk een voorbeeld van hoe je moedig leeft met kanker. Ik ben echt fier op mijn mama, nooit klagen, nooit zagen en overal het beste proberen uithalen!
Ik wil ook nog een speciaal kaarsje laten branden voor Mamke, een klassemadam die vorge week de diagnose heeft gekregen van darmkanker. Ik hoop zo dat de dokters nog kunnen helpen om haar een kwaliteitsvolle tijd te geven met haar familie. We denken aan jullie xxx
Groetjes
Katrien
