Het is een hele tijd geleden dat ik nog schreef. Er is zo veel gebeurd en ik heb even tijd nodig gehad voor mezelf.
Het plotse overlijden van Emmy heeft me heel diep geraakt. Wat me vooral zo heeft wakker geschud, is het feit dat alles gewoon verder gaat, enkel de mensen voor wie Emmy betekenis had, blijven achter met hun verdriet. Daar denk ik vaak aan. Hoe klein wij hier zijn op deze wereld...
In hele kleine dingen denk ik aan haar: het liedje My way, het uurtje studie waar zij mij kwam aflossen maar er nu een onbekende de ruimte binnenkomt, haar foto op de kast, telkens ik mail naar de kopiedienst,... Heel close was ik niet met haar maar we hadden elkaar graag en haar eigenzinnig karakter heeft me altijd geboeid. My way or the highway...
Mijn mama is maandag haar uitslag moeten ophalen van haar hersenscan en alles was tip top in orde. Terug een ontlading, terug even ademhalen...
Morgen wordt ze 65 jaar.... Niet te geloven!!! Ik ben dankbaar ze nog bij mij te hebben en dit te kunnen vieren!
De vakantie staat voor de deur en ik hoop mijn rust te vinden. Ik hou jullie op de hoogte!!!
