de eerste schoolweek zit er op... De week is voorbij gevlogen. Het deed deugd mijn zinnen te verzetten maar de realiteit is er en blijft er.
Het is echt een slechte week, ik kan het op haar gezicht aflezen maar als ik vraag, dan zegt ze dat het wel gaat...
Ze wil me sparen en dat voel ik.. Ze ziet er erg tegenop dat mijn vader terug gaat werken; het alleen zijn...
Ik wil best haar gezelschap houden en er steeds voor haar zijn op mijn vrije momenten maar ze wil niet dat ik mijn leven volledig op haar afstem. Het zal inderdaad voor mij niet altijd gemakkelijk zijn maar dan denk ik dat het voor haar nog veel zwaarder is.
De stoma, de TPN,... het weegt allemaal heel zwaar door en het is allemaal moeilijk voor haar. Ik motiveer haar steeds door te zeggen dat het tijdelijk is en dat de TPN haar vooruit helpt maar dat is gemakkelijk gezegd.
Morgen is het Amélie haar verjaardag, ze wordt 7 jaar. Toen ik er met mijn mama over begon zei ze: "7 jaar geleden was het allemaal zo veel beter... " wat moet ik daar op antwoorden? Het is niet altijd gemakkelijk. Hopelijk kan het feestje morgen haar zinnen wat verzetten, ik wil zo graag het beste voor haar.
Het zal nu allemaal wel super emotioneel zijn, dat is zo als je niet lekker in je vel zit maar we blijven steunen van op afstand!
BeantwoordenVerwijderen