een verlengd weekend achter de rug, die eigenlijk super lang duurt voor mij. Ik moet pas donderdag terug aan het werk.
Ik voel me de laatste tijd veel minder moe, we hebben ook beslist naar Tarifa te gaan deze winter, dus het zonnetje zal me over een aantal weken ook super goed doen!! Wat ben ik blij 80 % te werken, ik weet anders niet hoe ik dit allemaal zou doen.
Woensdag naar het UZ. Mijn mama geeft zelf aan dat ze zich beter voelt en dus denkt dat ze de chemo deze keer zal kunnen krijgen. Is wel goed, op die manier kunnen we aftellen.
Donderdag is mijn vader jarig. 63 jaar. We gaan een visschotel bestellen en 's avonds een mini feestje houden. Het zal iedereen deugd doen nog eens gezellig samen te zitten aan tafel.
Als ik terugkijk op wat we de laatste maanden al allemaal doorstaan hebben, ben ik verwonderd dat we er ons allemaal zo goed hebben doorgeslagen. We hadden natuurlijk ook niet echt een andere keuze.
Ik zie ons daar nog altijd zitten in de zetel, radeloos, hopeloos en vol angst. Hadden we toen geweten wat we nu weten, we hadden ervoor getekend. Tegen mij had ze het nooit rechtstreeks gezegd maar tegen Rosemie had ze gezegd dat ze hoopte het einde van het jaar te halen. Daar zijn we nu ondertussen bijna en we mogen hopen, we kunnen hopen, we mogen plannen maken en we kunnen plannen maken.
HOOP!!!!
Groetjes
Katrien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten