De griep heeft me ondertussen te pakken met een ontsteking van de bovenste luchtwegen. Het is vorige week begonnen met hese stem en tegen maandagavond geen stem meer en algemene malaise. Dokter gebeld maar het was zo druk dat er geen enkele dokter kon komen.
Uiteindelijk 's morgens toch een dokter te pakken gekregen en algemeen spreekverbod gehad en uitzieken. Had dat beter de vorige keer ook gedaan maar goed, gedane zaken maken geen keer.
Ik verveel me wel, thuis zitten pff niets voor mij. Al mijn leuke activiteiten moeten afzeggen deze week. Maar goed, ik heb tijd genomen om wat TV te kijken. Ik heb naar Via Annemie gekeken en haar belevenissen op de intensieve zorgen.
Ewel amai, confronterend. Mensen stellen steeds hun grenzen bij. Dat hebben we op die 2 jaar ook steeds gedaan. Ik herkende ook hoe blij mensen kunnen zijn met hele kleine dingen. Dat is bij mijn mama ook. Vandaag nog. Ik weet dat ze graag het gezelschap van onze hondje Alice heeft maar nu ik ziek ben, is ze al in een paar dagen niet geweest. Normaal gaat ze daar als we allebei werken. Deze ochtend heeft Fabrice ze toch binnen gestoken zonder dat ze het wist. Wel met zo een klein gebaar, is mijn mama blij. Dat is toch zalig en dat doet een mens toch nadenken.
Voor wie Via Annemie wil bekijken: http://www.dailymotion.com/video/x2gk...
Gisteren kreeg ik rond vier uur een SMS-je van mijn buurvrouwtje uit Deinze. Haar papa heeft zijn strijd tegen kanker verloren. Hij heeft een lange weg afgelegd, heel moedig. Respect! Nele en ik hebben het als buurvrouwtjes altijd heel goed kunnen vinden, zonder elkaars deur plat te lopen ofzo... Nu ik aan zee woon hebben we nog steeds contact, we begrijpen elkaar en ik denk dat dit zo zal blijven. Ik ben in gedachten bij haar en haar familie. Ze stuurde me: Mijn papa is zopas overleden... heel rustig heeft hij ons verlaten... x
Ik heb haar geantwoord dat haar papa haar niet verlaten heeft maar dat hij altijd bij haar zal zijn in alles wat ze doet:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten