Dag iedereen
Sedert dat mijn mama ziek is geworden, schrijf ik elk jaar mijn nieuwjaarsbrief. Dit jaar schreef ik er geen. Shame on me... Ja ook ik was me niet bewust meer van.... shame on me, hoe snel alles kan keren. Terug met de voetjes op de grond. Lesje geleerd.
Mijn nieuwjaarsbrief...
2016 een bewogen jaar... ik wilde en ging mijn droom waar maken en dat deed ik ook. Ik werd gesteund en mensen geloofden in mij, dat deed goed! (nu moet ik het nog bewijzen ;) )
Mijn mama heeft in 2016 op een heel aanvaardbare manier met kanker kunnen leven. Ze ging regelmatig op controle, ze kwam bij, ze genoot, vooral van de kleine dingen en dat maakte me gelukkig. We aanvaardden de beperkingen in het leven, we leefden en waren/zijn gelukkig met wat de dag brengt/bracht.
Ik nam risico's, veel risico's, grote veranderingen maar ik deed het... omdat ik weet dat je je geluk zelf moet maken. Niet wachten op... want morgen kan het te laat zijn. Dank je mama, voor die levensles. Ik ben er zo, big time, een ander mens door geworden (hoe raar dat dit nu ook mag klinken)
Wat ben ik fier op haar, ze maakte me tot de mens die ik ben. Strijdvaardig, loyaal, koppig, altijd de beste willen zijn, zacht en sterk tegelijkertijd, mondig, assertief, eigenzinnig,... (en ja soms onuitstaanbaar als alle eigenschappen samen komen :) )
Amélie draagt jou/jullie op handen! Haar veilig thuishaven dat is bij jullie. Ook op het moment dat ik besloot om 360° te veranderen in mijn leven, waren jullie de thuishaven. Dank je daarvoor. Ook omdat jullie het begrepen hebben en mijn beslissingen altijd gerespecteerd/gesteund hebben. Moet niet altijd gemakkelijk geweest zijn voor jullie... Tja... ik ben ook niet het gemakkelijkste kind geweest . Maar weet je, ik heb het ook nooit willen zijn. Dit maakt me nu tot wie ik ben.
(PS :onder een appelboom vindt men geen peren hé)
Liefs
Katrien
17 januari
Dag iedereen
morgen wordt er bij mijn mama een centraal poortje gestoken en donderdag gaan ze van start met de eerste chemo. Ik hou me sterk, toch in haar bijzijn, want ik wil dat ze zich geen zorgen maakt. Hier in mijn zetel is het niet altijd zo....
Het is gvd*** terug lastig, het doet gvd*** terug pijn... Alles opnieuw.... ik had zo gehoopt dat die pillen ons toch een paar jaar krediet konden geven, niet dus...
Niemand weet hoeveel krediet hij of zij krijgt, daar ben ik me van bewust maar het is nu wel heel confronterend.
Ik wil zeker niet deprimerend klinken, dat is niet mijn aard, maar ik ben nog steeds bezig mijn wonden te likken en overeind aan het kruipen. Ik weet dat ik er moet staan om mijn ouders te ondersteunen. Tot midden maart zijn we opnieuw vertrokken voor een rollercoaster aan emoties en twijfels. Er gaan zeker en vast ook goede momenten zijn en daar ga ik me aan optrekken maar nu even nog... ben ik klein en onzeker... en ook bang...
Voor iedereen die dit leest en die op de één of andere manier met mijn mama betrokken is, bedankt voor de steun.
Katrien
X
PS en ook voor al die andere die vechten, kop op!!!
morgen wordt er bij mijn mama een centraal poortje gestoken en donderdag gaan ze van start met de eerste chemo. Ik hou me sterk, toch in haar bijzijn, want ik wil dat ze zich geen zorgen maakt. Hier in mijn zetel is het niet altijd zo....
Het is gvd*** terug lastig, het doet gvd*** terug pijn... Alles opnieuw.... ik had zo gehoopt dat die pillen ons toch een paar jaar krediet konden geven, niet dus...
Niemand weet hoeveel krediet hij of zij krijgt, daar ben ik me van bewust maar het is nu wel heel confronterend.
Ik wil zeker niet deprimerend klinken, dat is niet mijn aard, maar ik ben nog steeds bezig mijn wonden te likken en overeind aan het kruipen. Ik weet dat ik er moet staan om mijn ouders te ondersteunen. Tot midden maart zijn we opnieuw vertrokken voor een rollercoaster aan emoties en twijfels. Er gaan zeker en vast ook goede momenten zijn en daar ga ik me aan optrekken maar nu even nog... ben ik klein en onzeker... en ook bang...
Voor iedereen die dit leest en die op de één of andere manier met mijn mama betrokken is, bedankt voor de steun.
Katrien
X
PS en ook voor al die andere die vechten, kop op!!!
was het een voorgevoel?
Dag iedereen,
Vandaag stond de wereld opnieuw even stil... De resultaten waren niet zo goed. Er is opnieuw activiteit van de kankercellen.
Ik heb het er momenteel heel moeilijk mee, kan er moeilijk over praten maar wou toch dit minder goede nieuws op mijn blog zetten.
Volgende week start er nieuwe chemokuur. De pillen doen hun werk niet meer, ik was nochtans heel hoopvol...
Opnieuw die pruik, opnieuw ziek, opnieuw.... en ja de wereld blijft gewoon draaien en iedereen doet zijn ding.
Ik moet dit allemaal een beetje laten bezinken, straks toch even langs bij mijn mama... Een hart onder de riem gaan steken.
Gisteren keek ik naar spoed 24/7 op één en er was daar een dame die met strijdvaardige ogen zei: "ik voel me graag gezien. Dat doet me vechten, dat en mijn kinderen" Ze leed ook aan eierstokkanker.
Ik wil ook dat ze vecht, voor mijn papa, voor mij, voor Amélie, voor iedereen die haar graag ziet...
Ze wordt graag gezien, dat weet ik, door iedereen die betrokken is en ik hoop dat ze de moed vindt om te vechten.
Liefs
Katrien
Vandaag stond de wereld opnieuw even stil... De resultaten waren niet zo goed. Er is opnieuw activiteit van de kankercellen.
Ik heb het er momenteel heel moeilijk mee, kan er moeilijk over praten maar wou toch dit minder goede nieuws op mijn blog zetten.
Volgende week start er nieuwe chemokuur. De pillen doen hun werk niet meer, ik was nochtans heel hoopvol...
Opnieuw die pruik, opnieuw ziek, opnieuw.... en ja de wereld blijft gewoon draaien en iedereen doet zijn ding.
Ik moet dit allemaal een beetje laten bezinken, straks toch even langs bij mijn mama... Een hart onder de riem gaan steken.
Gisteren keek ik naar spoed 24/7 op één en er was daar een dame die met strijdvaardige ogen zei: "ik voel me graag gezien. Dat doet me vechten, dat en mijn kinderen" Ze leed ook aan eierstokkanker.
Ik wil ook dat ze vecht, voor mijn papa, voor mij, voor Amélie, voor iedereen die haar graag ziet...
Ze wordt graag gezien, dat weet ik, door iedereen die betrokken is en ik hoop dat ze de moed vindt om te vechten.
Liefs
Katrien
9 januari
Dag iedereen
lang geleden...
Alles gaat zijn gangetje of toch niet...
Vandaag terug de onderzoeken, de scans, de realiteit...
Dat maakt een mens klein...
Weer afwachten tot woensdag... Hopelijk een goed rapport... Wat als...
Liefs
Katrien
lang geleden...
Alles gaat zijn gangetje of toch niet...
Vandaag terug de onderzoeken, de scans, de realiteit...
Dat maakt een mens klein...
Weer afwachten tot woensdag... Hopelijk een goed rapport... Wat als...
Liefs
Katrien
Respect!!!!
25-jarige vrouw neemt zware beslissing:“Uiteraard wil ik borsten, maar niet als die me ziek maken”
BRUGGE -
De Brugse Laurence Catrysse is amper 25 jaar oud maar kiest wel al noodgedwongen voor een dubbele borstamputatie. “Uiteraard wil ik borsten. Maar niet als die me ziek maken”, vindt ze. De jonge vrouw is aan het herstellen van borstkanker en wil na de behandeling zeker zijn dat er geen kans meer is op herval. “Een emotioneel enorm zware beslissing. Het gaat hier natuurlijk om je vrouwelijkheid. En ik ben nog maar 25.”
Het leven heeft Laurence Catrysse nog niet bepaald gespaard. In 2014 werd een aangeboren hartafwijking bij haar ontdekt. Een openhartoperatie en een heel zware revalidatie maakten haar weer beter. Tot ze afgelopen zomer opnieuw een dreun kreeg: borstkanker. “Ik voelde een knobbeltje in mijn borst en ik wist meteen dat het niet oké was”, zegt ze. “Het zit namelijk in de familie aan mijn mama’s kant.”
“Geen medelijden opwekken”
Haar buikgevoel bleek te kloppen. De dokters stelden een triple negatieve borstkanker vast. De enige behandeling was dan ook chemotherapie. Laurence begon geleidelijk aan haar haar te verliezen en besloot om het meteen allemaal af te scheren en voor een pruik te kiezen. “Ik vond het feit dat het begon uit te vallen veel erger dan mijn kaalgeschoren hoofd zien”, zegt ze.
INFO
Laurence’ blog vindt u op: thecstoryblog.wordpress.com
Abonneren op:
Posts (Atom)