morgen wordt er bij mijn mama een centraal poortje gestoken en donderdag gaan ze van start met de eerste chemo. Ik hou me sterk, toch in haar bijzijn, want ik wil dat ze zich geen zorgen maakt. Hier in mijn zetel is het niet altijd zo....
Het is gvd*** terug lastig, het doet gvd*** terug pijn... Alles opnieuw.... ik had zo gehoopt dat die pillen ons toch een paar jaar krediet konden geven, niet dus...
Niemand weet hoeveel krediet hij of zij krijgt, daar ben ik me van bewust maar het is nu wel heel confronterend.
Ik wil zeker niet deprimerend klinken, dat is niet mijn aard, maar ik ben nog steeds bezig mijn wonden te likken en overeind aan het kruipen. Ik weet dat ik er moet staan om mijn ouders te ondersteunen. Tot midden maart zijn we opnieuw vertrokken voor een rollercoaster aan emoties en twijfels. Er gaan zeker en vast ook goede momenten zijn en daar ga ik me aan optrekken maar nu even nog... ben ik klein en onzeker... en ook bang...
Voor iedereen die dit leest en die op de één of andere manier met mijn mama betrokken is, bedankt voor de steun.
Katrien
X
PS en ook voor al die andere die vechten, kop op!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten