Deze morgen om iets na negen richting Deinze vertrokken. Toen ik aankwam zat ze te wenen aan de keukentafel. Ze had een bijzonder moeilijk moment. Joseline, schat van een mens, was daar om haar haartjes te wassen en te knippen. Ze was mijn mama aan het troosten. De eeuwige strijd tegen dat gewicht en het eten dat zo moeilijk gaat. Ze weegt nog 42 kilo en voelt zich flauw en verliest daardoor ook de moed. Door de stoma op de dunne darm krijgt het eten niet de kans om opgenomen te worden en daardoor is verzwaren uitgesloten. Integendeel, ze vermagert nog.
Ik kon het niet meer aanzien en heb vervolgens de telefoon genomen en gebeld naar het UZ, naar het secretariaat van professor Ceelen. Ik wist dat hij operatiedag had maar ik had toch liever gesproken met de assistente Bontinck die de opvolging gedaan heeft tijdens haar verblijf in het ziekenhuis en een bijzondere indruk heeft nagelaten bij mijn mama. Jammer genoeg kreeg ik ze niet onmiddellijk te pakken maar de secretaresse begreep de ernst van de situatie en beloofde haar te vragen om terug te bellen.
De buurvrouw is ook even langs geweest en ik voelde wel dat haar dat enorm deugd heeft gedaan. Een schat van een mens ook! De begripvolle gesprekken en het medeleven deden haar op deze offday enorm deugd.
Deze avond, toen ik al terug in Bredene was, liet ze me weten dat dokter Bontinck inderdaad terug heeft gebeld. Ze moet nu imodium nemen zodat haar voeding beter zou worden opgenomen en ze ging het bespreken met professor Ceelen. Mogelijks zou de stoma toch vroeger verwijderd worden.
Ik hou jullie op de hoogte.
Donderdag eerste chemo :( zal terug moeilijke maar vooral heel vermoeiende dag worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten