31 januari

Dag iedereen

sorry voor de late update... sommige mensen heb ik al aan de lijn gehad maar het is zo veel om iedereen op de hoogte te houden.

Deze ochtend heb ik nog rond 10 uur naar de ontwaakzaal gebeld en toen zeiden ze dat ze naar kamer mocht tegen de middag dus toen was ik wel wat gerustgesteld.

Rond twee uur kreeg ik toen een berichtje van mijn mama zelf om te zeggen dat alles ok was, ik heb haar toen gebeld en ze hoorde er relatief goed uit, zwakker, maar goed!

Wij zijn dan tegen een uur of drie op bezoek gegaan met de kindjes.  Het eerste wat me opviel was dat ze nogal opgezwollen was in haar gezicht en handen maar de verpleegster zei dat dit van al het vocht was en dat we ons geen zorgen moesten maken. Toch een belangrijk detail meegeven, voor het eerst in een aantal maanden heeft ze een scheetje kunnen laten...  lijkt voor jullie allemaal normaal maar voor haar was dat een kleine overwinning.

Rond een uur of vijf zijn we dan naar huis gegaan.   Ik  kreeg plots telefoon van mijn vader en die zei dat hij mij mama wou doorgeven.  Ik kreeg al weer een opstoot van zenuwen maar gelukkig was het goed nieuws.  Professor Ceelen was langs geweest en had haar verteld dat de operatie goed verlopen was en dat ze ook nergens nog tumorsporen gevonden hadden.  SUPER hé!!!!

We moeten rustig blijven en niet te enthousiast zijn maar toch weer gelukkig met deze tussentijdse overwinning!!!

Van zodra ik meer weet hou ik jullie op de hoogte.

Groetjes xxxxxxxxxx

elf uur verlossende telefoontje

Rond kwart voor elf is ze naar ontwakingsruimte gebracht.  Alles was normaal en stabiel.  Als alles goed loopt kunnen we morgen namiddag bezoekje brengen.  Ik laat jullie dan meer weten.  Ga nu snel slapen.

groetjes

nog steeds geen nieuws

Rond 9 uur nog eens gebeld ze is nog niet terug uit operatiekamer.  Duurt nu echt wel lang, ik hoop dat alles goed loopt.  We mogen tegen elf uur nog eens bellen.  Pfff ik ben zo emotioneel moe en heb het koud, alle emoties komen naar boven. Laat dit nu goed gaan....

nog geen nieuws. ..

Ik belde daarnet naar de ontwaakruimte maar ze was nog niet terug. Ik hou jullie op de hoogte.

Nerveuze groetjes
Katrien

woensdag 29 januari nog een operatie maar deze keer een ticket tot de vrijheid

Ik loop al een hele week op mijn ongemakken, prikkelbaar, moe, veel meer last van lage rugpijn,... Ja ik weet het stress!!!

Vandaag terug naar UZ: eerst om half twee een onderzoek van de darmen, was zo te horen geen pretje om daarna naar het negende verdiep te gaan om in te checken in haar "hotelkamer"

Gelukkig een kamer alleen met een fantastisch zicht op Gent.  Kamer 903.  Morgen in de namiddag volgt dan de operatie.  Ik hoop zo dat alles goed loopt!!!!  Als dit achter de rug is, dan is haar vrijheid herwonnen!

Vandaag zei ze toch dat ze er tegen op zag.  Ze had een minimum aan klachten.  De stoma op zich was natuurlijk een blok aan haar been en de TPN die ze drie keer in de week kreeg was ook geen pretje maar verder had ze nergens last van.  Ik vond zelfs dat ze er goed uitzag.

Wie wil weten hoe zo een operatie in zijn werk gaat moet maar eens kijken op de link.  (niet voor gevoelige kijkers)  ongedaan maken stoma

Laat ons hopen dat ze snel terug op de been is, ik ben al zo veel plannen aan het maken om terug te kunnen doen.  Het eerste is naar de cinema gaan.  Ze zou graag Marina zien, dus van zodra het kan, zijn we weg :)
Van zodra ik iets nieuws heb, schrijf ik op de blog.  De operatie zou in de late namiddag zijn dus mogelijks donderdagavond rond een uur of zeven probeer ik een update te geven.

Groetjes
Katrien

22 januari

Alles gaat momenteel zijn gangetje.  De operatie komt dichterbij en ze heeft toch wel wat zenuwen.  Opnieuw gewicht verliezen, opnieuw stappen terugzetten.  Ik zeg haar altijd dat het de sleutel naar de vrijheid is.  Ik hoop zo dat die revalidatie meevalt.  Volgende week deze tijd wordt ze geopereerd.

Laat die kaarsjes maar opnieuw branden!!!

18 januari

Gisteren had ik zo een leuke dag.  Samen met mijn mama gaan lunchen, het deed zo deugd na die lange tijd.  Vroeger deden we dat vaak en ik miste echt die gezellige momenten samen.

We hebben allebei genoten en tot half vier op restaurant blijven hangen.  Voor herhaling vatbaar!!

Ze zag er ook zo goed uit, een mens vergeet op dat moment alle miserie van de afgelopen maanden.

13 januari.

12 januari 2014

Lang geleden dat ik schreef.  Een drukke eerste werkweek...

Maandag moest mijn mama bij professor Denys en daarna bij professor Ceelen en bij beiden hoorde ze goed nieuws.

Professor Denys kon heel positief zijn: er is niets meer teruggevonden van tumoren op de scan, de bloedwaarden zijn normaal.  Over drie maanden moet ze terug, geen scan maar dan gewoon de bloedwaarden controleren.  

Na heel lang wachten kon professor Ceelen meedelen dat op 30 januari de operatie kan doorgaan om de stoma ongedaan te maken, dus er kan afgeteld worden!!!   Nog 7 keer TPN, de bestellingen aan de thuiswinkel lopen op hun einde.  Bemoedigende vooruitzichten.

Tot binnenkort!
Katrien

Filmpje van onze vakantie

 Tarifa Amélie 2014

Voor wie graag leest....

Het dagboek van Jip

2 januari 2014 1 u 00

Over een viertal uren vetrekken we hier uit het uiterste puntje van Europa, terug naar ons plekje, terug naar de realiteit.  Niet dat de realiteit ooit ver weg is geweest, toch heb ik hier even de batterijen terug kunnen opladen.  Echt, ik was emotioneel moe!  De uurtjes dat ik hier lag te zonnen en chillen ben ik weliswaar nooit echt zonder zorgen geweest maar het moet gezegd zijn, de zon en het “niets moet, alles kan”, heeft me goed gedaan. Ik heb heel veel tijd gehad met mijn gezin, al heb ik mijn puberale zoon hier wel gemist…

Ik heb tijd gehad om te denken, te mijmeren en ook tot het besluit te kunnen komen dat ik heel dankbaar moet zijn. Op oudejaarsavond hebben we met ons drieën gevierd, heel sober, heel leuk, voor herhaling vatbaar.  Ik vertelde Amélie over het dagboek dat ik gelezen heb van Jip en over zijn tips die hij de mensen heeft willen meegegeven.  Één van die tips die ik Amélie heb uitgelegd:  “Je moet nu leven en niet te veel nadenken over morgen.”   Amélie vond dit verhaal wel intrigerend. 

Vandaag was ik tegen Amélie bezig over “morgen” en dit moet nog en dat…  Ja, je kent het… de stress van het inpakken en opruimen….   Amélie keek me aan en zei: “denk aan de tip van Jip”, een lach verscheen op mijn gezicht, ja, ze had gelijk. Ik vertel iets maar de dag nadien,…  het is zo rap vergeten, jammer eigenlijk...voor haar duidelijk niet!  Dat was het doel van Jip, het verschil maken in anderen hun leven, wel, hij maakte indruk, misschien moet ik zijn e-book wat vaker lezen.

Vandaag hebben we alles opgeruimd en zijn nadien naar het stadje gaan eten met Nic en Evelyne.  Heel tof, hiervoor is vakantie ook een zege!  De kans om mensen opnieuw te ontmoeten en toffe momenten te hebben.  Thanks!

Deze nacht (over 3 uur want ik kan niet slapen) vertrekken we terug richting België.  Ik was hier graag en kom elk jaar met heel veel plezier naar dit wonder mooie plekje terug maar ik ben ook blij terug naar mijn vertrouwde stek terug te keren.  Ik mis mijn thuis, mijn ouders, Magalie, mijn buren… Genetisch toch wel een Baeleke denk ik…   graag thuis, het vertrouwde.  Ik kijk er zo naar uit om Emiel en mijn ouders terug te zien, een babbel met mijn vriendin…  Ja… het was fijn maar thuis is waar ik het liefste ben!!!

Ik schrijf jullie snel terug, hopelijk maandag 6 januari al met goed nieuws want dan is er een evaluatie van de chemokuur en een planning voor de operatie om de stoma ongedaan te maken.  Hopelijk ben ik dan nog steeds even positief,  ik hou toch stilletjes mijn hart vast…  Doen jullie een kaarsje branden?

Liefs

Katrien

mijn nieuwjaarsbrief

                                                                                                            1 januari 2014

Ik wens iedereen een super leuk 2014 toe.  2013 was misschien één om eerder snel te vergeten.  Was het misschien nummer 13 dat het hem deed?  Als ik me niet vergis zijn  mijn ouders op een 13^de getrouwd  en ze hebben dat eigenlijk nog niet zo slecht gedaan. Dus die 13 zal toch eerder bijgeloof zijn.   In 2013 heb ik voor de eerste keer, dat lijkt misschien raar, gezien dat mijn ouders echt heel veel van elkaar houden.  Dat deed goed, echt waar.  Dus 2013 was echt niet zo slecht.

2013 was  trouwens voor mij  het jaar dat ik naar Bredene ging wonen en aangezien ik me nog nergens anders dan in Deinze thuis voelde, hield ik mijn hart vast.  Toch ben ik blij dat ik het deed.  Ik voel me er goed, ik voel me thuis.  Ik ben blij dat Fabrice en ik een thuis hebben gevonden en ons er allebei goed voelen. 

2013 was ook het jaar dat Amélie haar eerste communie deed en ondanks de schaduwzijde van het verhaal, werd het toch een feest.  Nog eens een merci hiervoor aan tante Agnes en nonkel Marnix en ook mijn vader die vroeger bij feestjes enkel het feestgehalte apprecieerde maar nu echt wel gezorgd heeft dat onze dochter haar feest een succes werd.  Merci dat je mijn mama haar plaats in nam, zonder dat iemand dit vroeg.

2013 was voor mij een jaar van veel emoties.  Ik ontdekte in april dat “mijn mama”, mijn liefste mama kanker had en voor mij was dat een donderslag bij heldere hemel. De grond zakte weg van onder mijn voeten.   We hadden niets zien aankomen maar de realiteit was super hard!  Ik ben heel blij dat ik mijn blog heb bijgehouden want we hebben allemaal op automatische piloot geleefd en soms doet het goed te herlezen wat we allemaal hebben doorstaan. 

Ik ben van natuur iemand die elke strijd wil aangaan en die ook wil winnen maar dit was niet zo gemakkelijk met een tegenstander zoals kanker.  Die kan je moeilijk inschatten…  We hebben geluk gehad, we hadden een huisdokter die van wanten wist, we zijn onmiddellijk bij de juiste dokters terecht te komen en we hebben een chirurg gehad met gouden handen.  De chemo deed zijn werk, de chirurg was super tevreden met het tussentijds resultaat dus we mogen hopen en geloven.  Op 15 april had ik mijn handtekening gezet onder dit scenario.  Mogen we blij zijn? Ja natuurlijk, maar realistisch moeten we blijven.  We wonnen een aantal veldslagen. Maar we moeten blijven vechten.  Er volgt nog een operatie en serieuze revalidatie. 

Tijd om ook even mijn respect te uiten naar mijn mama.  Die wou uiteraard niet de hoofdrolspeelster zijn in het verhaal van 2013 maar werd er ongewild toch toe gekozen.  Ik vraag me heel vaak af of ik de kracht, de moed en de fierheid zou hebben gehad om deze hoofdrol met zo veel flair en kracht te volbrengen.  Het moet gezegd zijn, dit was een rol die niet voor iedereen is weggelegd.  Ze had twee opties ze kon: “de ziekte hebben” of “ze kon ziek zijn” en ze heeft altijd voor het eerste gekozen.   Ik ben zelf vaak een vat vol angst, twijfel en onzekerheid geweest en het is vreemd om te zeggen maar mijn mama kon me steeds geruststellen.  Nog steeds voel ik mij het kleine meisje dat getroost wordt door haar mama en nog steeds doet ze dit wanneer ze ziet dat het nodig is.  Bedankt hiervoor. Je bent altijd mijn troostende mama geweest, ondanks alles!

2013 is  ook een jaar geweest om afscheid te nemen, afscheid van dingen, mensen,   slechte gewoontes,… Voor mij persoonlijk, ben ik in 2013 definitief gestopt met occasioneel roken.  Daar ben ik best fier op!  Ik heb ook afscheid genomen van mijn huis, waar ik dacht oud te worden. Nader bekeken zijn het enkel bakstenen en je huis is waar je je thuis voelt.  Ik heb ook afscheid genomen van mijn broer.  Klinkt raar maar het is zo!  We hebben nooit echt een goede band gehad maar het is nu geleden sedert 6 augustus dat ik hem heb gezien en van juni dat ik hem heb gesproken.   De dingen in het leven hebben het zo ver gebracht dat het is wat het nu is.  Jammer, vooral voor mijn ouders.  We hebben allebei onze waarheid maar is een waarheid van belang in deze fase in ons leven?

 Ik ben geëvolueerd  tot de mens die ik ben, dit door de steun rondom mij maar ook door de kanker van mijn mama!   Ja, het is zo,  door wat er ons overkomen is, ben ik veel dingen, mensen en situaties anders gaan bekijken.  Ik las deze Kerstvakantie, het e-book van Jip Keijzer, moeten jullie beslist ook doen! 

Op een bepaald moment heb je twee keuzes: of je zet je neer en kijkt wat komt, of je neemt alles wat komt met twee handen aan en je probeert het beste er van te maken.           Ik legde een weg van 9 maanden af en ik heb het  op bepaalde momenten  best nog heel zwaar.  Toch ben ik de meeste dagen positief, hoopvol en blij dat we deze kansen kregen. 

In 2013 was ik ambitieus bezig, ik wou van alles, ik vond de stagebegeleiding in de avondschool geweldig, ik werkte meer dan een fulltime.  Droomde van misschien een andere jobkeuze te doen.  Nu negen maanden later werk ik 80% en ik vind dit helemaal niet erg.  Life is what happens to you while you are busy making other plans.  Ik ben   afgeweken van mijn plannen maar ik blijf ambitieus, momenteel ben ik ambitieus in het helpen van mijn ouders en ik ben heel blij dat ik dit heb kunnen doen, de voldoening is niet te omschrijven. 

Ik hoop dat 2014 ons verder kan bevestigen in de hoop en het geloof dat we op deze laatste dag van het jaar hebben.  Ik wil eindigen met een dank u wel aan iedereen die er is voor ons.  Jullie zijn geweldig.

Veel liefs

Katrien