Over
een viertal uren vetrekken we hier uit het uiterste puntje van Europa, terug
naar ons plekje, terug naar de realiteit.
Niet dat de realiteit ooit ver weg is geweest, toch heb ik hier even de
batterijen terug kunnen opladen. Echt, ik
was emotioneel moe! De uurtjes dat ik
hier lag te zonnen en chillen ben ik weliswaar nooit echt zonder zorgen geweest
maar het moet gezegd zijn, de zon en het “niets moet, alles kan”, heeft me goed
gedaan. Ik heb heel veel tijd gehad met mijn gezin, al heb ik mijn puberale
zoon hier wel gemist…
Ik
heb tijd gehad om te denken, te mijmeren en ook tot het besluit te kunnen komen
dat ik heel dankbaar moet zijn. Op oudejaarsavond hebben we met ons drieën
gevierd, heel sober, heel leuk, voor herhaling vatbaar. Ik vertelde Amélie over het dagboek dat ik
gelezen heb van Jip en over zijn tips die hij de mensen heeft willen
meegegeven. Één van die tips die ik
Amélie heb uitgelegd: “Je moet nu leven
en niet te veel nadenken over morgen.” Amélie vond dit verhaal wel intrigerend.
Vandaag
was ik tegen Amélie bezig over “morgen” en dit moet nog en dat… Ja, je kent het… de stress van het inpakken
en opruimen…. Amélie keek me aan en
zei: “denk aan de tip van Jip”, een lach verscheen op mijn gezicht, ja, ze had gelijk.
Ik vertel iets maar de dag nadien,… het
is zo rap vergeten, jammer eigenlijk...voor haar duidelijk niet! Dat was het doel van Jip, het verschil maken
in anderen hun leven, wel, hij maakte indruk, misschien moet ik zijn e-book wat
vaker lezen.
Vandaag
hebben we alles opgeruimd en zijn nadien naar het stadje gaan eten met Nic en
Evelyne. Heel tof, hiervoor is vakantie
ook een zege! De kans om mensen opnieuw
te ontmoeten en toffe momenten te hebben.
Thanks!
Deze
nacht (over 3 uur want ik kan niet slapen) vertrekken we terug richting
België. Ik was hier graag en kom elk
jaar met heel veel plezier naar dit wonder mooie plekje terug maar ik ben ook
blij terug naar mijn vertrouwde stek terug te keren. Ik mis mijn thuis, mijn ouders, Magalie, mijn
buren… Genetisch toch wel een Baeleke denk ik…
graag thuis, het vertrouwde. Ik
kijk er zo naar uit om Emiel en mijn ouders terug te zien, een babbel met mijn
vriendin… Ja… het was fijn maar thuis is
waar ik het liefste ben!!!
Ik
schrijf jullie snel terug, hopelijk maandag 6 januari al met goed nieuws want
dan is er een evaluatie van de chemokuur en een planning voor de operatie om de
stoma ongedaan te maken. Hopelijk ben ik
dan nog steeds even positief, ik hou
toch stilletjes mijn hart vast… Doen jullie
een kaarsje branden?
Liefs
Katrien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten