1
januari 2014
Ik
wens iedereen een super leuk 2014 toe.
2013 was misschien één om eerder snel te vergeten. Was het misschien nummer 13 dat het hem
deed? Als ik me niet vergis zijn mijn ouders op een 13de
getrouwd en ze hebben dat eigenlijk nog
niet zo slecht gedaan. Dus die 13 zal toch eerder bijgeloof zijn. In 2013 heb ik voor de eerste keer, dat
lijkt misschien raar, gezien dat mijn ouders echt heel veel van elkaar
houden. Dat deed goed, echt waar. Dus 2013 was echt niet zo slecht.
2013
was trouwens voor mij het jaar dat ik naar Bredene ging wonen en
aangezien ik me nog nergens anders dan in Deinze thuis voelde, hield ik mijn
hart vast. Toch ben ik blij dat ik het
deed. Ik voel me er goed, ik voel me
thuis. Ik ben blij dat Fabrice en ik een
thuis hebben gevonden en ons er allebei goed voelen.
2013
was ook het jaar dat Amélie haar eerste communie deed en ondanks de
schaduwzijde van het verhaal, werd het toch een feest. Nog eens een merci hiervoor aan tante Agnes
en nonkel Marnix en ook mijn vader die vroeger bij feestjes enkel het
feestgehalte apprecieerde maar nu echt wel gezorgd heeft dat onze dochter haar
feest een succes werd. Merci dat je mijn
mama haar plaats in nam, zonder dat iemand dit vroeg.
2013
was voor mij een jaar van veel emoties.
Ik ontdekte in april dat “mijn mama”, mijn liefste mama kanker had en
voor mij was dat een donderslag bij heldere hemel. De grond zakte weg van onder
mijn voeten. We hadden niets zien aankomen maar de
realiteit was super hard! Ik ben heel
blij dat ik mijn blog heb bijgehouden want we hebben allemaal op automatische
piloot geleefd en soms doet het goed te herlezen wat we allemaal hebben
doorstaan.
Ik
ben van natuur iemand die elke strijd wil aangaan en die ook wil winnen maar
dit was niet zo gemakkelijk met een tegenstander zoals kanker. Die kan je moeilijk inschatten… We hebben geluk gehad, we hadden een
huisdokter die van wanten wist, we zijn onmiddellijk bij de juiste dokters
terecht te komen en we hebben een chirurg gehad met gouden handen. De chemo deed zijn werk, de chirurg was super
tevreden met het tussentijds resultaat dus we mogen hopen en geloven. Op 15 april had ik mijn handtekening gezet
onder dit scenario. Mogen we blij zijn?
Ja natuurlijk, maar realistisch moeten we blijven. We wonnen een aantal veldslagen. Maar we
moeten blijven vechten. Er volgt nog een
operatie en serieuze revalidatie.
Tijd
om ook even mijn respect te uiten naar mijn mama. Die wou uiteraard niet de hoofdrolspeelster
zijn in het verhaal van 2013 maar werd er ongewild toch toe gekozen. Ik vraag me heel vaak af of ik de kracht, de
moed en de fierheid zou hebben gehad om deze hoofdrol met zo veel flair en
kracht te volbrengen. Het moet gezegd
zijn, dit was een rol die niet voor iedereen is weggelegd. Ze had twee opties ze kon: “de ziekte hebben”
of “ze kon ziek zijn” en ze heeft altijd voor het eerste gekozen. Ik ben
zelf vaak een vat vol angst, twijfel en onzekerheid geweest en het is vreemd om
te zeggen maar mijn mama kon me steeds geruststellen. Nog steeds voel ik mij het kleine meisje dat getroost
wordt door haar mama en nog steeds doet ze dit wanneer ze ziet dat het nodig
is. Bedankt hiervoor. Je bent altijd
mijn troostende mama geweest, ondanks alles!
2013
is ook een jaar geweest om afscheid te
nemen, afscheid van dingen, mensen, slechte gewoontes,… Voor mij persoonlijk, ben
ik in 2013 definitief gestopt met occasioneel roken. Daar ben ik best fier op! Ik heb ook afscheid genomen van mijn huis, waar
ik dacht oud te worden. Nader bekeken zijn het enkel bakstenen en je huis is
waar je je thuis voelt. Ik heb ook
afscheid genomen van mijn broer. Klinkt
raar maar het is zo! We hebben nooit
echt een goede band gehad maar het is nu geleden sedert 6 augustus dat ik hem
heb gezien en van juni dat ik hem heb gesproken. De dingen in het leven
hebben het zo ver gebracht dat het is wat het nu is. Jammer, vooral voor mijn ouders. We hebben allebei onze waarheid maar is een waarheid
van belang in deze fase in ons leven?
Ik ben geëvolueerd tot de mens die ik ben, dit door de steun
rondom mij maar ook door de kanker van mijn mama! Ja, het is zo, door wat er ons overkomen is, ben ik veel
dingen, mensen en situaties anders gaan bekijken. Ik las deze Kerstvakantie, het e-book van Jip
Keijzer, moeten jullie beslist ook doen!
Op
een bepaald moment heb je twee keuzes: of je zet je neer en kijkt wat komt, of
je neemt alles wat komt met twee handen aan en je probeert het beste er van te
maken. Ik
legde een weg van 9 maanden af en ik heb het op bepaalde momenten best nog heel zwaar. Toch ben ik de meeste dagen positief, hoopvol
en blij dat we deze kansen kregen.
In
2013 was ik ambitieus bezig, ik wou van alles, ik vond de stagebegeleiding in
de avondschool geweldig, ik werkte meer dan een fulltime. Droomde van misschien een andere jobkeuze te
doen. Nu negen maanden later werk ik 80%
en ik vind dit helemaal niet erg. Life
is what happens to you while you are busy making other plans. Ik ben afgeweken van mijn plannen maar ik blijf
ambitieus, momenteel ben ik ambitieus in het helpen van mijn ouders en ik ben
heel blij dat ik dit heb kunnen doen, de voldoening is niet te omschrijven.
Ik
hoop dat 2014 ons verder kan bevestigen in de hoop en het geloof dat we op deze
laatste dag van het jaar hebben. Ik wil
eindigen met een dank u wel aan iedereen die er is voor ons. Jullie zijn geweldig.
Veel
liefs
Katrien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten