Meer en meer word ik 's nachts wakker omdat mijn ademhaling moeilijk gaat. Er zit precies een riem rond mijn middenrif dat wordt dichtgetrokken. Deze ochtend begon in in de auto te hyperventileren. Ik ben naar de huisarts gegaan omdat dit zo niet verder ging.
De bedoeling was nadien te gaan werken maar het is helemaal anders uitgedraaid. Volgens de dokter heb ik paniekaanvallen en is de manier hoe ik omga met al de tegenslagen van het laatste jaar de oorzaak van mijn probleem. De dokter vreesde dat als ik op deze manier veder ga ik op een goeie dag niet meer zal functioneren en aanloop tegen een burn out. Het steeds terugkomende blokkeren van mijn SI gewricht en nu mijn ademhalingsprobleem is een signaal van mijn lichaam dat het genoeg is. Ik heb zeker een uur bij de dokter gezeten en vooral gepraat en heel veel geweend. Ik ben van nature iemand die de problemen van andere mensen wil oplossen en jammer genoeg kan ik dit niet oplossen. De ontgoocheling van de operatie is waarschijnlijk zwaarder op mij afgekomen dan op mijn mama. Ik had zo gedacht dat we over een aantal maanden ons leven terug konden oppikken en dat is het nu jammer genoeg niet. Ik moet dit aanvaarden. willen of niet, maar het is moeilijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten