ik probeer me zo vaak in te beelden hoe het moet zijn wanneer je van de ene dag op de andere dag hulpbehoevend en beperkt wordt in je doen en laten.
Plots tot het besef komen dat je je hele leven met een stoma zal moeten leven en waarschijnlijk 3 keer in de week infuusvoeding moet krijgen waardoor je bewegingsvrijheid beperkt wordt. Altijd afhangen van de thuisverpleging en dat net na je pensioen... Ik probeer het me voor te stellen en ik probeer het te aanvaarden maar het is nog moeilijk. Sommige mensen kunnen het zich ook niet voorstellen omdat ze niet weten wat het inhoudt. De stoma op zich denk ik dat leefbaar kan worden maar dat infuus... Ze koppelen je aan 's avonds en daar zit je dan, je kan nergens nog naar toe en je hangt er aan vast tot ze je loskoppelen de volgende ochtend, soms kan dat 10-11 uur zijn want het infuus moet leeg zijn. Geen restaurantbezoekje, geen fietstochtje, geen wandelingetje...Zorgen dat je tijding thuis bent voor de thuisverpleging... Ik weet dat ze sterk is, iedereen zegt me dat ook maar ze moet het toch maar doen!! Ik zie ook elke dag wat ik zie, ik zit er midden in en ik weet dat ze nu emotioneel heel zwak staat en wij ook.
Begrijp me allemaal niet verkeerd, ik ben heel blij met de kansen die we gekregen hebben en er zijn veel mensen die ons ook zeggen dat we heel blij moeten zijn en dat is ook zo maar in mijn hoofd had ik het anders gezien en ik was er zo van overtuigd dat tegen deze zomer alles weer op spoor ging zitten. Nu hebben we een ander spoor moeten kiezen en sorry, maar mijn trein komt niet zo goed op gang, ik moet dat spoor nog leren aanvaarden en ontdekken. Het heeft zijn tijd nodig. Ik kan mezelf niet zwartgallig noemen, ik ben ontgoocheld en ik ben vooral bang voor wat moet komen, ik kan namelijk geen tegenslag meer aan. Het is genoeg geweest voor iedereen, in de eerste plaats voor mijn mama. Ik weet zeker dat we eruit komen, stap voor stap maar ik hoop dat het de laatste etappe is geweest want het is een zware!
Groetjes
K
Geen opmerkingen:
Een reactie posten