26 augustus

Dag iedereen

Gisteren geopereerd. Ik ben blij dat het achter de rug is. Mijn eierstokken zagen er normaal uit, ze worden nu nog onderzocht door de patholoog dus nog even afwachten. Alles is goed verlopen, een beetje pijn om te lopen en in en uit zetel of bed te komen maar we klagen niet.  Ook heel tevreden over ziekenhuis. Iedereen heel lief en dokter De Kesel is een schatje.

De therapie van mijn mama is nog steeds bezig. Haar geheugen is veel beter dus ik hoop dat het aanslaat.

Groetjes
Katrien

18 augustus

Dag iedereen

als een mens denkt de moeilijkste periode van zijn leven te hebben gehad, wordt het nog moeilijker... Ik ben verdoofd, ik word geleefd en ik probeer alles zo goed mogelijk recht te houden.  Momenteel kan ik het niet om mee te gaan naar de therapieën, het is precies alsof ik op die manier de realiteit wil ontvluchten of misschien wil ik mezelf wel beschermen.  Volgende week maandag word ik geopereerd, ook daar wil ik niet aan denken, het is precies alsof het niet over mezelf gaat...

Ik wil sterk blijven om mijn ouders te steunen maar het is verdomd moeilijk.  Ik hoop zo dat de radiotherapie aanslaat zodat ze haar stabiel kunnen houden want er is nog zo veel dat ik met haar wil doen!   Ze geven haar in ieder geval niet op en daar ben ik blij om, als ze geen mogelijkheid zien zouden ze hier niet aan beginnen.

Bedankt iedereen voor de steun!!

Katrien

7 augsustus

Dag iedereen

Ik heb niet zo een goed nieuws te vertellen.  De CT-scan heeft uitzaaiingen uitgewezen.  Dit is voor ons echt een hele zware klap. Ze is in spoed opgenomen en ze gaan zo snel mogelijk met de therapie beginnen.    Details weet ik niet, alleen weet ik dat het niet meer te genezen is.

Voor het ogenblik heb ik het heel moeilijk om er over te praten.  Ik probeer in alle rust mijn moed terug te zoeken om er te zijn voor mijn ouders.  Je mag me altijd mailen of sms-en, ik zal antwoorden als ik er de kracht toe vind.

Katrien

7 augustus

Nog steeds geen nieuws....

Is het ok om een glas rode wijn te drinken om 2 uur in de namiddag?  Vandaag wel!

Ik kreeg een lieve mail met een mooie tekst, wilde die toch even nog op mijn blog plaatsen.  Ik hoop dat we, wat er ook komt, inderdaad sterk genoeg zijn!

Ze zeggen dat

 moeilijke tijden

 ons sterker maken…

Maar ik zou wensen dat

 alles niet zo

 moeilijk voor je hoefde te zijn.

Ik zou willen dat er iets

 was wat ik kon doen

om alles gemakkelijker

 voor je te maken,

Maar ik weet dat je een

 sterke persoon bent.

Deze uitdaging zal je op

 een positieve manier veranderen,

Een manier waaraan je zelf nooit

 gedacht zou hebben.

Je zult merken dat je sterker bent

 dan je ooit geweten hebt.

Je zult merken dat er van jouw gehouden

 en om je gegeven wordt

En alles in orde zal komen,

 zelfs als dat onmogelijk lijkt.

Je zult merken dat zelfs

De moeilijkste tijden voorbij gaan.

In tussentijd….

Weet je dat ik aan je denk

En je het allerbeste toewens.

Je bent sterk…je bent sterk…je bent sterk

5 augustus

Dag iedereen

Lang geleden dat ik schreef...  Ook een beetje bang om te schrijven omdat het eigenlijk wat minder nieuws is.  De laatste week dat ik in Tenerife zat, merkte we op dat mijn mama problemen had met concentreren, af en toe de draad van haar verhaal verloor en dingen vergat.

We hoopten dat dit over zou gaan maar dat is het nu nog steeds niet.  De dokter staat voor een raadsel, bloedonderzoek heeft enkel uitgewezen dat wat vitaminen  niet zo goed waren maar verder niets.  De tumormarkers waren goed...

Toch wil het UZ een CT-scan uitvoeren om te kijken wat er aan de hand is...  Ik ben zo bang dat er uitzaaiingen in haar hoofd zouden zijn, stel je voor...  De huisarts zei dat dit heel zeldzaam was naar de hersenen maar kon en durfde niet zeggen dat hij zeker was dat het dat niet was...  Tranen rollen over mijn wangen terwijl ik dit schrijf, de angst die ik sedert zaterdag al voel is niet uit te leggen met woorden.
Dan vraag ik me af welke angst mijn mama moet voelen.  Alles ging zo goed tot 14 dagen geleden... Dit zou toch niet eerlijk zijn!!!  Maar het leven is niet eerlijk...  

Ik wil er momenteel nog niet vanuit gaan dat het het ergste is maar soms overvalt de angst me zo. Sedert dat ik terug ben van Tenerife ben ik al 1,5 kg vermagerd... maar ik moet niet klagen, wat moet mijn moeder wel zeggen.

Donderdag moet ze voor haar CT scan, laat ons hopen dat het een storm in een glas water is....

Duimen jullie mee?
Liefs Katrien