Dag iedereen
Lang geleden dat ik schreef... Ook een beetje bang om te schrijven omdat het eigenlijk wat minder nieuws is. De laatste week dat ik in Tenerife zat, merkte we op dat mijn mama problemen had met concentreren, af en toe de draad van haar verhaal verloor en dingen vergat.
We hoopten dat dit over zou gaan maar dat is het nu nog steeds niet. De dokter staat voor een raadsel, bloedonderzoek heeft enkel uitgewezen dat wat vitaminen niet zo goed waren maar verder niets. De tumormarkers waren goed...
Toch wil het UZ een CT-scan uitvoeren om te kijken wat er aan de hand is... Ik ben zo bang dat er uitzaaiingen in haar hoofd zouden zijn, stel je voor... De huisarts zei dat dit heel zeldzaam was naar de hersenen maar kon en durfde niet zeggen dat hij zeker was dat het dat niet was... Tranen rollen over mijn wangen terwijl ik dit schrijf, de angst die ik sedert zaterdag al voel is niet uit te leggen met woorden.
Dan vraag ik me af welke angst mijn mama moet voelen. Alles ging zo goed tot 14 dagen geleden... Dit zou toch niet eerlijk zijn!!! Maar het leven is niet eerlijk...
Ik wil er momenteel nog niet vanuit gaan dat het het ergste is maar soms overvalt de angst me zo. Sedert dat ik terug ben van Tenerife ben ik al 1,5 kg vermagerd... maar ik moet niet klagen, wat moet mijn moeder wel zeggen.
Donderdag moet ze voor haar CT scan, laat ons hopen dat het een storm in een glas water is....
Duimen jullie mee?
Liefs Katrien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten