mijn nieuwjaarsbrief

Over een uurtje sluiten we het boek van 2015.  Voor mij toch speciaal want ik had nooit gedacht om mijn mama nog bij me te hebben. Ik ben dankbaar...  Had ik in april 2013 kunnen tekenen voor dit scenario, dan had ik dit onmiddellijk gedaan.  Nu wil ik meer....

2015 is een relatief rustig jaar voor ons geweest.
Mijn operatie van oktober 2014 is volledig verteerd, zowel lichamelijk als emotioneel.  In 2015 heb ik de draad terug kunnen oppikken.  Weg het zwaard van Damocles, weg de angsten,...

Als we 2015 vergelijken met 2014 dan heeft mijn mama op een aanvaardbare manier met kanker kunnen leven.
Ik koester de mooie momenten van 2015 die we samen konden beleven.   Tenerife staat waarschijnlijk wel op nummer 1.  Maar voor mij minstens even belangrijk waren die dochter-moeder momenten: iets samen gaan eten, gaan shoppen, een gezellige babbel met een cavake,... Wat had ik die gemist...

In mei 2015 ben ik tot het besef gekomen dat ik meer wilde met mijn leven.   Ik deed eerst aan jobcoaching, schreef me in voor een opleiding vastgoed aan Syntra Oostende, ontmoette de juiste mensen en kreeg de kans om zelfstandig te worden.  In 2016 start ik in mijn eigen vastgoedkantoor in Oostende.   Een nieuwe uitdaging en nieuwe kansen.  Misschien had ik nooit deze sprong durven wagen zonder mijn verhaal...
Soms krijg ik de vraag of ik al in een vroege middlife crises zit.  Ik ben overtuigd van niet.  Voor mij is dit een kantelmoment, ga ik mijn dromen waarmaken of blijf ik in mijn stabiel en voorspelbaar leven verder kabbelen.    Een middlife crises is naar mijn mening tot het besef komen op je 50 dat er zo veel was wat je wilde doen maar niet gedaan hebt...   Ook voor Fabrice vond ik het super belangrijk dat hij zijn dromen kon waarmaken.   Australië stond op zijn lijstje.  Wie ben ik om hem die droom te doen opbergen?

In oktober ontmoette ik Ann Reymen. Ze had ook haar verhaal, een verhaal die veel gelijkenissen had met het mijne.  Een madam met ballen die op politiek vlak iets wil veranderen, die de frustraties die ik heb ivm de terugbetalingspolitiek van borstreconstructies, wil aanklagen en haar nek wil uitsteken om hier iets te veranderen. Ik juich aan de zijlijn en hoop dat ze slaagt. Ik duim dat er in 2016 iets verandert en dat ik kan helpen om die steen te verleggen.

Eind 2014 besliste Emiel om bij zijn papa te gaan wonen, heel pijnlijk...  ik hoopte in 2015 op een toenadering maar die is er niet geweest.  Tijd heelt wonden, zegt men... Wel, de wonden zijn niet geheeld maar ik heb er leren mee leven, net als mijn mama heeft leren leven met kanker. Ik heb me neergelegd bij keuzes die zijn gemaakt en ik heb leren aanvaarden dat er dingen zijn die je niet kan veranderen.  Ik zie wel wat 2016 brengt.

2015 bracht me als mens veel bij, ik leerde veel, leerde zo veel leuke en interessante mensen kennen.

Ook een moment om een woordje van dank uit te spreken aan mijn vader en alle vrienden en familie die al sedert 2013 er steeds op de juiste moment  zijn met woord en daad.   Ik kan jullie niet genoeg bedanken want jullie zijn de reden dat mijn mama steeds opnieuw de kracht vindt om verder te gaan.  Ze zegt vaak: ik heb nog zo veel om voor verder te leven.  MERCI!

Ook bedankt aan Fabje, Amélie en mijn vrienden en buren (die eigenlijk ook vrienden zijn) dat jullie altijd meeleven en er voor me zijn.  Jullie zijn TOP, merci!!!!

Hopelijk wordt 2016 alleen maar beter want ik wil meer....


Katrien
x