Ik loop al de hele dag op van de zenuwen, morgen weten we of de chemo al dan niet zijn werk doet. Wat als het niet zijn werk heeft gedaan. Professor Ceelen zei wel dat het een chemo gevoelige tumor was maar professor Denys heeft toch ook duidelijk gezegd dat ze dit niet 100 % kon garanderen.
Ergens probeer ik me recht te houden aan de dingen die de profs gezegd hebben: "we gaan voor de genezing" en " ja je hebt een toekomst" Ik vermoed dat ze dit toch niet gaan zeggen als er geen enkele realistische kans is.
Er zit precies een worm in mijn buik die er niet uit wil. Ik hoop echt dat ze zo snel mogelijk terug haar leven kan oppikken, mee met de cava dames, eens op bezoek hier bij ons aan zee,...
Ik weet dat ik dit niet zou mogen maar als ik moeders en dochters samen zie, krimpt mijn buik in elkaar en ben ik jaloers, ik hoop dat we toch in de nabije toekomst op vrijdag namiddag eens een koffietje kunnen gaan drinken of eens gaan shoppen. Die kleine dingen, wat mis ik die! Tranen rollen, tranen van angst want momenteel staat het water aan mijn lippen en ik weet niet of ik nog een tegenslag erbij kan hebben.
Katrien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten