Vandaag ging het mij niet... De lange dag in het UZ zal daar zeker voor iets tussen zitten en waarschijnlijk ook de nood aan vakantie. Toch eens wat tijd voor mezelf en niet steeds moeten hollen van her naar der.
Ik denk dat niemand kan beseffen wat ik momenteel meemaak: mijn leven thuis, op school en mijn ouders allemaal draaiende te houden. Vooral emotioneel heel uitputtend, voor iedereen er willen zijn en goed willen doen... Het is niet altijd evident, je kan het waarschijnlijk ook maar snappen als je er zelf voorstaat, al wens ik het niemand toe!
Het toppunt van het verhaal van gisteren vond ik eigenlijk dat mijn mama vandaag telefoon kreeg van het UZ dat wanneer haar katheter frequent moet vervangen worden dat dit niet kan op woensdag. In het UZ vinden ze frequent dus 1 keer. De eerste katheter heeft 11 weken dienst gedaan... Precies of het was ons schuld dat dit allemaal zo lang geduurd heeft.
Even relaas van de feiten.
- De chemo kwam veel te laat uit de apotheek dus daar was al vertraging. Dan moet je weten dat de dienst ONCO daar om 12 uur normaal sluit maar de chemo pas arriveerde rond dat uur...
- Katheter moest gestoken worden op zesde verdiep maar anesthesist werd voor iets dringend weg geroepen, waarvoor we alle begrip hadden, waardoor het pas rond half vier kon (ipv van twee uur)
-vervolgens hebben we tot half zes moeten wachten op de controlefoto om te zien of de katheter juist zat en dan pas mochten we naar huis.
Volgens de regeltjes van het UZ moest mijn mama terug met haar bed naar de afdeling van waar ze kwam... klein probleempje, afdeling was al gesloten en waarschijnlijk heeft de persoon die wachtdienst had daar overuren geklopt wachtende op mijn mama en hadden die overuren geen enkel nut. Een verpleegster belde dan maar eventjes om te melden dat dit niet meer kon op woensdag.... het was de oncologe die dit dinsdag besliste en wat kunnen wij er aan doen dat al die regeltjes er zijn? Ze zouden nog liever een zwaar ziek mens 2 keer heen en weer laten komen dan hun stomme regeltjes te breken.
Wij probeerden ons dinsdag zo rustig mogelijk te houden en wilden niet afgeven tegen de verpleegsters die er niets konden aan doen maar het telefoontje dat we vandaag kregen was toch de druppel...
Hopelijk morgen een betere dag...
Katrien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten