Wat hebben ze precies gedaan?

Een gedeelte van vet en huid van mijn onderrug zijn losgemaakt en met een aan-en een afvoerend bloedvat verplaatst naar mijn borst.  De bloedtoever en -afvoer moet worden doorgesneden dus daarom heb ik een plastische chirurg gekozen die gespecialiseerd is in microchirurgie. Ze hebben de bloedtoever en -afvoer terug gekoppeld met een bloedvat onder mijn borstbeen.  Deze operatie heeft een mislukkingspercentate van 2% terwijl wanneer je met prothesen werkt, de kans op kapselcontractuur 30 tot 40 % is.  Aangezien mijn operatie gelukt is, is dat dan ook een blijvend iets. 

Dit filmpje toont wat er gebeurt tijdens zo een operatie.  (niet voor gevoelige kijkers)  Het verschil met mij is dat ze het van mijn onderrug genomen hebben en dat mijn huid en tepel volledig gespaard zijn gebleven omdat er geen sprake was van kanker.  Daardoor is het litteken ook heel beperkt, op mijn onderrug daarentegen is het momenteel nog een slagveld.

 filmpje soortgelijke operatie

24 oktober

Ik nam mij een abonnement op de Libelle voor 2 maanden om toch wel wat leesvoer te hebben en wat afleiding tijdens mijn revalidatie.  Gisteren  begon ik aan de twee nummers die ik miste toen ik in het ziekenhuis lag.  Pagina 4, het eerste tekstje dat ik lees: "Borstkanker is nog steeds de meest voorkomende vorm van kanker in België.  Elke dag krijgen 26 vrouwen het verdict te horen.  En helaas sterven er ook elke dag 6 vrouwen in ons land aan de gevolgen van deze ziekte...."

Ik kan niet anders als ik dit lees opnieuw bevestigd worden dat wat ik deed, het juiste was!

Het is ook wonderbaarlijk hoe snel een mens vooruit gaat.  Deze ochtend rolde ik vlotter uit bed, in de spiegel zie ik lichtjes mijn taille opnieuw verschijnen, ik kom tot de vaststelling dat ik vandaag nog geen pijnstiller heb genomen,...  Wonderbaarlijk ons menselijk lichaam.  Ik hoop dat het op deze manier verder kan gaan.

Groetjes
Katrien

23 oktober

Dag iedereen

Ondanks alles: de pijn, de vermoeidheid, het me zo hulpbehoevend voelen,...  heb ik een gevoel van bevrijding.  Het is zo moeilijk uit te leggen.  Ook al is mijn lichaam momenteel nog een slagveld, ik weet: dit is goed.  Gisteren ben ik nog eens langs geweest bij de plastische chirurg en hij was tevreden met wat hij zag.  Ik ben verlost van alle redons en drains, wat al een hele opluchting is.

De verpleegster legde gisteren uit terwijl ik aan het wachten was waarom het zo belangrijk is dat ik me rustig houd en geen bruuske bewegingen maak.  Het komt er dus eigenlijk op neer dat ze een stukje uit mijn borstbeen gehaald hebben om via daar een ader te nemen en die aan te sluiten op een ader die komt uit het weefsel uit mijn rug, dat ze gebruikt hebben als vervanging.  Nu moet mijn lichaam zelf verder verschillende vertakkingen maken maar momenteel is het wel gevaarlijk dat die ader zou afscheuren en de operatie alsnog kan mislukken. Er zijn zelfs mensen bij wie het fout liep door hevig te hoesten.   Het was wel goed dat ik dit hoorde, ik wil en zal dan ook geen risico's nemen.  Toch indrukwekkend wat ze kunnen.  Ik ben de wetenschap dankbaar!

Katrien x

21 oktober

20 oktober

Dag iedereen

wat ik de laatste 4 dagen heb meegemaakt is moeilijk onder woorden te brengen.  Ik ga toch proberen.

Vrijdag ben ik tegen de middag geopereerd en hebben ze dus de rechterkant gedaan.  Opnieuw ongeveer zes uur onder verdoving.  Ik heb tot zaterdag middag op de ontwaakzaal gelegen en werd dan naar mijn kamer gebracht.  Ik had best wel wat pijn maar gelukkig kreeg ik regelmatig de juiste pijnmedicatie.  Kort na de middag voelde ik me koortsig en bleek ik 39,6 koorts te hebben.  Ik voelde me een vod.    Gelukkig daalde hij met de juiste medicatie.  Een poging om naar toilet te gaan is me opnieuw niet goed bevallen.  Ik begon te zweten, oorsuizingen, zwart voor de ogen.  Gelukkig kon ik nog net bellen en waren de verpleegkundigen rap ter plaatse, hoe ik in mijn bed ben geraakt, weet ik niet.  Ik was volledig weg, alles was zwart.  Ik was kleddernat van het zweet.  Geen toilet meer voor mij dus...  alternatief: bedpan. De hele zaterdag heb ik geslapen en was ik 1 brok ellende.  Ik besefte noch tijd noch uur.  De dokter heeft dan mijn bloed laten prikken en bleek dat ik een hematocriet had van 24 terwijl die bij vrouwen toch tussen 37 en 47 moeten hebben.  De zondag kreeg ik vervolgens twee zakjes bloed en ik heb op een paar uur toch meer energie gekregen.  Ik kon gisteren  zelfs terug TV kijken wat ik op zaterdag niet wilde aan denken.  Het feit dat ik op mijn blog schrijf en terug telefoongesprekken kan voeren, zegt genoeg.

Ik heb me zo hulpbehoevend gevoeld, het kon me allemaal niet meer schelen wat er gebeurde zo ziek en op was ik.

Ik ben  wel nog steeds blij over de beslissing die ik nam.  Het is een week van grote ellende geweest maar borstkanker krijgen is nog een grotere ellende.  Ik heb mijn kansen verkleind van 85% naar 4 % wat toch geruststellend is.  De kans op eierstokkanker is 0%.

Groetjes en tot later
Katrien

16 oktober

Dag iedereen

De eerste operatie is nu drie dagen geleden en een mens is blij dat hij vooraf niet weet wat hem te wachten staat.  Het was zwaar.  De pijn op zich viel mee, ik kreeg regelmatig pijnstillers maar ik voelde me heel zwak.  Ik heb al een lage bloeddruk en als een mens dan een bloeddruk val doet net als hij op het WC zit, komt dat meestal niet goed.  Gelukkig lig ik hier op een heel goeie dienst met begripvolle en gemotiveerde mensen.

Het litteken op mijn rug is groot en  ik schrok wel deze ochtend als ik in de spiegel keek.  Mijn borst zit nog ingepakt maar wat ik er van gezien heb deed me toch ook verschieten.  Elke dokter die er naar kijkt zegt dat het er heel goed uitziet dus ik zal dan maar op hun deskundigheid vertrouwen.  Morgen voor de tweede keer onder het mes, nu ik weet wat me te wachten staat, ben ik toch wel nog meer nerveus.  Hopelijk lukt het even goed en ben ik volgende week deze tijd op mijn gemak thuis...  Mijn hotel is wel ok maar het is nergens beter dan thuis :)

Katrien

6 oktober

Het is lang geleden dat ik iets schreef...

Als ik eerlijk ben, ik probeer de realiteit te ontlopen en echt vandaag te leven.  Niet te veel denken...

Een feit blijft, wat er is, is er... Ik kan de klok niet tegenhouden, ze blijft tikken en de wereld blijft draaien.

Mijn mama is na de bestralingen terug de oude...  Ze ziet er goed uit, ze heeft meer kracht maar de vraag blijft, hoelang...

Volgende week deze tijd heb ik mijn eerste deel van de operatie achter de rug, ik ben nerveus en bang maar probeer me sterk te houden.  Het zal wel voorbij gaan en zoals mijn mama het altijd zegt: het wordt elke dag avond...

Sorry voor mijn minder positieve berichtje, ik heb het echt lastig, het wordt me dan ook niet gemakkelijk gemaakt in mijn leven.

Ik hou jullie op de hoogte.

Katrien