De moed zakte me in de schoenen. Gelukkig had Fabrice een vrije dag en is hij met me meegegaan naar Deinze. Eerst zijn we dagschotel gaan eten om vervolgens richting UZ te gaan.
Toen ik binnenkwam zag in onmiddellijk dat het niet goed ging. Opnieuw had ze van dat product moeten drinken om haar darmen te ledigen maar door de vernauwing in haar darm kon ze moeilijk naar het toilet en had ze constant krampen. We hebben haar zo goed mogelijk proberen afleiden en ik denk dat dit wel gelukt is.
De anesthesist is binnengekomen om wat uitleg te geven. Op een bepaald moment had hij het over een epidurale verdoving, dat ze de voorkeur geven om dit ook te geven omdat dat meer kans geeft op overleving. Ik dacht amai wat zegt die nu. Dus ik vroeg uitleg. Er zou op die manier geen remmend effect zijn op afweer waardoor de tumorcellen minder kunnen ontsnappen aan het immuunsysteem. Een aanvullende lokale verdoving zou dus kunnen leiden tot een actiever immuunsysteem tijdens en na de operatie.
Gelukkig dat ik de uitleg vroeg want anders had ik iets helemaal anders hebben begrepen en de anesthesist was zich van geen kwaad bewust en dacht de uitleg duidelijk te hebben gedaan....
Bij het vertrekken kwam professor Ceelen nog binnen. Hij zei duidelijk dat hij voor de 100 % ging en zou me bellen als de operatie achter de rug was. Hij zie wel dat ik niet mocht schrikken dat het 20 uur of later kon zijn. Gisteren zei mijn mama nog dat ze heel bang was dat ze bij de operatie niet zouden verder doen omdat ze dingen zouden ontdekken die ze nog niet hadden gezien. Ik heb hem dan ook die vraag gesteld kwestie dat ze dit dan uit haar systeem kon krijgen en hij stelde haar gerust dat dit nog nooit was gebeurd. Ik denk dat zij die vragen niet durft stellen omdat ze bang is om het te weten. Hij was zo relax en rustgevend. Ik ben wel blij dat ik hem nog gezien heb. De professor met de gouden handen zoals hij wordt genoemd in het ziekenhuis... Ik hoop dat hij voor mijn mama ook een held mag zijn.
Katrien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten