Morgen is het zo ver. De start van de oorlog tegen de monsters.
Ik ben blij dat het wachten voorbij is. Een week aansterken in het ziekenhuis en dan uiteindelijk de verlossende operatie.
Alles is georganiseerd voor deze week om eten te voorzien voor mijn vader en ook de was ga ik regelmatig meenemen zodat iedereen in de beste omstandigheden deze moeilijke periode kan doorstaan. Al 37 jaar hebben mijn ouders alles gedaan voor mij wat ze konden, nu is het mijn beurt.
Dinsdag ga ik toch even langs bij de dokter. Bijna elke nacht word ik wakker badend in het zweet. Stress? Of is er iets meer aan de hand... wil natuurlijk ook niet doemdenken maar moet toegeven dat dit alles me angstig maak. Vroeger stond ik nergens bij stil maar nu....
Katrien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten