21 mei

Deze nacht geen oog dicht gedaan.  Het knaagt.  Weten we het vandaag?  Ik wil het weten, het is genoeg geweest voor iedereen.  Goed of slecht, we moeten er door.  Of ik sterk genoeg ben?  Ik weet het niet maar zo kan het niet langer.  Deze onzekerheid is onmenselijk.

Duizend vragen, duizend veronderstellingen.

Het feit dat ze niet onmiddellijk gevonden hebben waar de boosdoener zit, geeft me hoop.  Misschien is het wel alleen in haar buik en nergens anders.  Misschien is het wel goedaardig en kan een operatie alle monsters uit haar lichaam verwijderen.

Pas als je zoiets meemaakt kan je ten volle begrijpen wat mensen meemaken.

Hoe moet het verder met ons?  Hoe gaan de kinderen dit ooit plaatsen.  Hun superoma...  Dit verdient ze niet, dit verdient niemand.

Deze periode heeft me ook veel geleerd.  Wat echt belangrijk is bijvoorbeeld.  Misschien kan er ook nog iets goed uitkomen.  Ik heb ook beseft dat ik veel goeie vrienden heb.  Al die mensen die met ons begaan zijn, het maakt me soms stil en het doet me beseffen dat we echte vrienden hebben.

Vanaf de dag dat ze met pensioen is gegaan, heeft ze haar ingezet voor andere mensen.  Ziekenzorg, kind en gezin, ons...  Heel haar leven heeft ze hard gewerkt om te staan waar ze nu staat, nu moet ze genieten en nu gebeurt dit...  Eerlijk?  Nee dat is het niet maar het leven is nu éénmaal niet eerlijk.  Ook je familie leer je beter kennen.  Iedereen gaat met zijn gevoelens op zijn manier om.  Soms roept het vragen op, hoe onverschillig sommige mensen kunnen zijn.  Willen ze het niet of kunnen ze het niet?

Als ik terugkijk op  de laatste 10 jaar dan hebben we al heel wat watertjes doorzwommen en altijd kwamen de dingen op de pootjes terecht.  Ik hoop dat het ook nu het geval is.

Mijn mama, ik zie ze zo graag en wil en kan haar nog niet missen.  Ik hoop op de wetenschap, ik hoop een tikkeltje geluk en ik hoop vooral dat we dit samen overwinnen.

Katrien