Dag iedereen
Ik denk dat ik gisteren mijn dieptepunt heb bereikt. Ik voelde me zo leeg, machteloos, verloren,... Het is eigenlijk moeilijk om het uit te leggen hoe ik me echt voelde. Toen ik op de terugweg was van de dokter belde Joselien en ocharme het meisje belde op een verkeerd moment, ik heb me langs de kant moeten zetten van de weg want de tranen bleven komen. Ergens deed het deugd om eens vrij te kunnen praten over mijn emoties want je kan niet altijd de sterke zijn. Ik ben ook maar een mens.
Met mijn mama gaat het echt niet goed. Ze zit er door, ik heb ze nog nooit zo gezien en geloof me, dat maakt een mens klein.
Door constant diarree te hebben is haar huid volledig kapot en heeft ze helse pijn. Geen enkele zalf helpt en we weten niet hoe we het moeten aanpakken. Het is eigenlijk niet verantwoord dat ze alleen is maar het is natuurlijk niet altijd haalbaar dat er iemand altijd is. We proberen de taken te verdelen en ik probeer bij Familiehulp om een halve dag meer te krijgen.
Gisteren ben ik vroeg gaan slapen en ik voelde me deze ochtend veel beter, maar na een aantal uren getuige te zijn van wat ze allemaal moet doorstaan ben ik opnieuw zo emotioneel moe. Zou het liefst in mijn bed kruipen en slapen zodat ik alles vergeet.
Laat ons hopen dat ik jullie volgende week beter nieuws kan melden.
Groetjes
K
Geen opmerkingen:
Een reactie posten