Vandaag terug in Deinze geweest, ik moest even naar de kapper maar zat er niet ontspannen want eigenlijk is het niet verantwoord dat mijn mama alleen is. Toen ik op de terugweg was dacht ik de psychologe van het ziekenhuis te bellen om te zeggen dat de moraal echt onder nul zat maar bij nader inzien heb ik dokter Bontinck gebeld.
Ze was op operatiezaal en kreeg eerst een verpleegster aan de lijn, toen ze de naam van mijn mama hoorde wou ze met me spreken, het toestel werd op speaker geplaatst en ik heb de toestand uitgelegd. Ik vind momenteel dat dit mensonwaardig is en dit kan niet zo verder. Door de fistel komt alle stoelgang vaginaal wat zorgt voor irritatie en pijn. Je kan ook niets spontaan ophouden waardoor je dag en nacht gekluisterd bent aan het toilet. Dit kan zo niet verder!!
Ik wil nogmaals iedereen die zich inzet bedanken want ze is echt niet in staat om alleen te zijn, ze zit er COMPLEET door!!! De kleinste dingen maken een groot verschil. Jullie zijn allemaal schatten en ik weet niet hoe ik jullie ooit kan bedanken!!! Ik vertrek 4 maart naar Barcelona en het is echt met lood in mijn schoenen. Ik hoop dat er een oplossing is of toch een vooruitzicht.
De frustratie is bij mij het grootst omdat ik niets kan doen waardoor ze zich beter voelt. Ik hoop dat mijn telefoontje van deze voormiddag een verschil heeft gemaakt want dit is zowat het enige wat ik kan doen. De verpleegster van het wit geel kruis zei dat ik er goed aan deed om te bellen ze zei dat dit is een onhoudbare situatie is!
Ik hoop jullie morgen avond beter nieuws te kunnen geven!!!
Groetjes
K.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten