Ik kwam vrijdag 14 februari thuis bij mijn mama, Fabrice en ik stonden op het punt te vertrekken voor een weekendje Brugge maar beiden zagen we dat het water aan mijn mama haar lippen stond. We konden ze zo niet achterlaten.
Even gebeld met Rosemie en die zei ook om het ziekenhuis te contacteren. Zo gezegd zo gedaan. Ik kreeg een collega van professor Ceelen en de lijn en die adviseerde om onmiddellijk te komen. We zijn daar enorm goed ontvangen door het verpleegkundig personeel. Professor Ceelen is onmiddellijk komen kijken en besefte de ernst van de situatie. Ze krijgt nu spuiten om haar stoelgang in te dikken een klever tegen de pijn en een medicijn om de maagzuren te neutraliseren. Opname had ideaal geweest volgens de dokter maar een bedtekort liet dit niet toe. Het was al zo ver dat mannen en vrouwen kamers moeten delen.... Mijn mama zag dat echt niet zitten: uren op een wc stoel zitten in het bijzijn van vreemde mensen... Dit was voor haar een stap te ver en dat begreep ik ook.
Tegen 4 uur waren we terug in Deinze en konden we met enkele uren vertraging toch nog vertrekken naar Brugge.
Groetjes
Katrien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten